امروزه خطرناک ترین تهدیدی که دموکراسی با آن مواجه است، ذکاوت سیاسی مردم نیست، بلکه تمایل رهبران آنها جهت توهین و دست کم گرفتن این ذکاوت سیاسی از جانب مردم است و مثال صادق این سخن عملکرد سیاسی جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا و تونی بلر، نخست وزیر انگلیس است.
در واقع دموکراسی امروزه از سوی کشورهایی نقض می شود که داعیه سردمداری دموکراسی و دفاع از حقوق بشر دارند، اما تحت نام این شعار چه حقوق ها که پایمال نشده و چه کرامت ها که زیر پا گذاشته نشده است. براستی که دموکراسی چه شعار زیبا و چه چهره پلیدی می تواند داشته باشد!
ایالات متحده آمریکا مثال زنده ای از یک دموکراسی پایمال شده است. این کشور ادعا می کند که «مادر دموکراسی ها» در جهان است، اما در اصل در زمره اولین کشورها در نقض حقوق و مبادی دموکراسی قرار می گیرد و بانگاهی دقیق تر می بینیم که چه بسیار کشورهایی که بواسطه این مادر دموکراسی به اشغال کشیده شده اند و چه بسیار حقوق ها و آزادی هایی که توسط آن زیر پا گذاشته شده است.
آمریکا گروه های مقاومت مردمی را تروریسم و اشغالگران و تجاوزگران را شرافتمند و طالب آزادی تعریف می کند! مادر دموکراسی جهان هنوز از خود نپرسیده است که دلیل باقی ماندنش در آمریکا و افغانستان چیست و آیا می توان دموکراسی را با سر نیزه سربازان اشغال گر در کشوری تطبیق داد؟ آیا کشوری که داعیه فرهنگ دموکراتیک دارد، از خود پرسیده است که برگزاری انتخابات در کشور دیگری با حضور گسترده تانک، مسلسل و موشک و نارنجک چگونه در چارچوب دموکراسی تعریف می شود؟
«فردریک لافارج»، یکی از مقامات نظامی آمریکا، که نحوه ورود نیروهای آمریکایی به فلوجه و تصرف این شهر توسط نظامیان آمریکایی را با دوربین فیلمبرداری خود به تصویر کشیده است، طی شهادتی در دادگاه نظامی آمریکا گفت: فرماندهان بلندپایه آمریکا به سربازان و افسران
آمریکایی در حمله به فلوجه دستور داده بودند که هر چیز متحرک و غیرمتحرک را هدف قرار دهند و اگر وارد مساجد شدیم و با جسد زخمی یا غیر زخمی مواجه شدیم، دو بار او را هدف قرار دهیم تا مطمئن شویم مرده است. این است شیوه دموکراسی آمریکا؛ کشتار دسته جمعی در نجف، سامرا، رمادی، فلوجه، بغداد و دیگر شهرهای عراق. باید بگوییم این دموکراسی آمریکا بی شباهت به دموکراسی اسراییل در سرزمین های اشغالی و آنچه که در صبرا، شتیلا و جنین رخ داده است، نیست.»
ایالات متحده آمریکا که داعیه حفظ حقوق بشر و دفاع از آزادی ها را دارد، خود اولین کشوری بود که تمام شعارهای حقوق بشری و آزادی را هدف قرار داد و بسیاری از مسلمانان را به اتهامات واهی و بدون اتهامی مشخص، با غل و زنجیر راهی زندان های انفرادی خود در گوانتانامو کرد و این راه حل زیرکانه ای بود برای فرار از قوانین داخلی آمریکا! چرا که این زندان ها در محدوده های مرزی آمریکا نیست و قوانین آمریکا آنها را دربرنمی گیرد.
در صورتی که آمریکا زندان های گوانتانامو، ابوغریب و دیگر زندان های سری در کشورهای اروپایی و غیره را به عنوان هتل های پنج ستاره تلقی می کند، حق ندارد که از آزادی و دموکراسی سخن بگوید. کشوری که دیگر کشورهای جهان را به دلیل اجرای حکم اعدام نسبت به یک قاتل، جنایت کار به حساب می آورد و حتی تحریم های سیاسی و اقتصادی نسبت به آن کشورها اعمال می کند، هم اکنون ده ها تن از مردم بیگناه را بدون محاکمه و با خونسردی کامل توسط سربازان آمریکایی در عراق و افغانستان می کشد. روزانه هزاران تن از زندانی های گوانتانامو، ابوغریب و غیره با بدترین شیوه ها شکنجه می شوند و جالب آن است حتی پس از انتشار وحشتناک ترین عکس های گرفته شده از داخل این زندان ها که عرق شرم را بر هر پیشانی می نشاند، «مامان آمریکا» باز هم از دموکراسی خود سخن می گوید و الحق که جای خجالت دارد و براساس یک ضرب المثل عربی در واقع باید گفت: آمریکا، باید از خجالت بمیری!
نباید از هیچ چیزی تعجب کرد، زیرا جهان، جهان عجایب است. ادعاهای دموکراسی خواهانه آمریکا کاری کرده است که همگان فراموش کنند که دموکراسی های مشابه، چه جنایت ها که در حق ملت ها نکرده اند. همگان فراموش کرده اند که دموکراسی فرانسه چه جنایت ها در حق کشور الجزایر کرده است. همگان فراموش کرده اند که دموکراسی بریتانیای کبیر در مصر، فلسطین، یمن، عراق، سودان و دیگر کشورهای جهان چه ها کرده است و بالاخره همگان فراموش کرده اند که دموکراسی آمریکا و انگلیس در شرق و غرب، عراق، افغانستان و فلسطین چه کرده است.
«مامان آمریکا» با شعار جنگ با تروریسم جهانی و سلاح های کشتار جمعی که متأسفانه تاکنون اثری از آن پیدا نشده است، درگیری و بحران های خود را وارد عراق ساخت و این کشور را در برابر چشم همگان، از جمله سازمان ملل، بدون هیچ مدرک و سندی دال بر واقعیت ادعاهای خود، به اشغال درآورد.
جالب تر این که «بوش»، «چنی»، «رامسفلد»، و «رایس» که در حال حاضر عراق برای آنها به ایستگاهی جهت استنشاق بوی نفت تبدیل شده است، برادعای خود مبنی بر اینکه جنگ عراق برای آزادسازی مردم این کشور و گسترش دموکراسی بوده است، اصرار دارند و این ادعا چیزی جز تحقیر ذکاوت سیاسی عامه و خاصه نیست. چه کسی باور می کند که کشوری با هزینه های چند میلیارد دلاری و کشتن صدها نظامی خود، آمده است که فقط و فقط آزادی و دموکراسی را در عراق حاکم کند؟ این چه دموکراسی است که در برابر تلاش و مقاومت مردم جهت استقلال و تعیین سرنوشت خود مقابله می کند و از سویی سیاست های تروریستی اسرائیل در فلسطین و بقای نیروهای اشغال گر در عراق و افغانستان را تایید و حمایت می کند؟!»
آمریکا از اعراب خواست که با تطبیق طرح خاورمیانه بزرگ، دموکراسی را در این منطقه حاکم کنند، اما زمانی که ملت فلسطین با اولین اقدام خود طی یک حرکت دموکراسی خواهانه، حکومت خود را انتخاب کردند، چه شد؟ مامان آمریکا از حرف خود عقب نشینی کرد و بوش مخالفت قاطع خود را با این انتخاب دموکراسی خواهانه اعلام کرد. اما دلیل بوش از عدم حمایت خود نسبت به انتخاب مردمی فلسطین چه بود؟ بوش می گوید جنبش حماس، اسرائیل و نقشه راه را به رسمیت نمی شناسد و برای مقابله با دولت یهودی اسرائیل، سلاح حمل می کند، آیا اسرائیل فلسطینی ها و طرح صلح اعراب و حتی نقشه راه را به رسمیت می شناسد؟ آیا اسرائیل به چیزی جز اشغال سرزمین دیگری، کشتار، تروریسم، ساخت و ساز غیرقانونی شهرک و دیوار در کرانه باختری معتقد است؟
اگر مفهوم دموکراسی از دیدگاه بوش امنیت، صلح و ثبات بود، جنگ علیه کشورهای دیگر را رهبری نمی کرد و صدای طبل جنگ، شب و روز از کاخ سفید شنیده نمی شد و در حال حاضر ارتش این کشور در افغانستان و عراق جنگ پایان ناپذیری را رهبری نمی کرد.
«مامان آمریکا»، سرپرست و نماینده دموکراسی جهان، می گوید: «آریل شارون»، نخست وزیر سابق اسرائیل، مرد صلح است و دموکراسی در اسرائیل جاری است. جالب این است که اسرائیل این کشور دموکراسی خواه! تاکنون چهار جنگ را با اعراب رهبری کرده است و بسیاری از سرزمین های کشورهای عربی و فلسطینی را به اشغال خود درآورده است، اما هنوز که هنوز است آمریکا از وجود دموکراسی در اسرائیل به خود می بالد. حال باید دید که دموکراسی آمریکا منطقه و جهان را تا به کجا می کشاند و آیا این کشور دموکراسی خواه! به جنگ عراق، کشتار بیش از صد هزار شهروند عراقی و ویرانی شهرهای این کشور اکتفا می کند یا بار دیگر تحت نام دموکراسی و حمایت از حقوق بشر داعیه دیگری را در سر می پروراند؟
«عید بن مسعود جهنی» تحلیلگر «الحیات»
نوشته شده توسط حقوق بشر در سه شنبه 88/11/6 و ساعت 6:1 عصر
نظرات دیگران()
