اصرار مسوولان کاروان آزادی و ممانعت صهیونیست ها
پیگیری حوداث قبل از حمله حکایت عزم و اراده مسوولان کاروان آزادی برای رفتن به غزه و

 برنامه ریزی صهیونیست ها برای برای برخورد با آن می باشدبه طوری که رامی عبده

 یکی از اعضای کمپین اروپایی رفع محاصره غزه در این‌باره اظهار داشت: افراد حاضر

در کشتی‌های کاروان آزادی قصد دارند، با زنجیرهای آهنی یکدیگر را به هم ببندند

تا اشغالگران نتوانند اقدام به اجرای نقشه خود در دزدی دریایی کنند.

 عبده افزود: بیش از 750 نفر از فعالان حقوق بشر برای اعلام همبستگی با مردم نوار غزه در کاروان کشتی‌های آزادی حضور دارند و تهدید کرده‌اند که در صورت ممانعت رژیم صهیونیستی از ورود آنها به نوار غزه، اعتصاب غذا خواهند کرد.
از سوی دیگر رزیم صهیونیستی هم از همان ابتدا سعی د ر متوقف کردن کاروان آزادی داشت بطوری که روزنامه اماراتی الخلیج، در گزارشی می نویسد:سرگرد ایتسیک ترجمان رئیس دایره عملیات در ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی اعتراف کرد که اسرائیل موتورهای 5 کشتی از کاروان آزادی را پیش از ورود این کشتی‌ها به آبهای قبرس از کار انداخته بود.
پایگاه خبری عرب 48 نیز اعلام کرده بود گزارشهای مختلفی از سوی رژیم صهیونیستی بیانگر برنامه‌ریزی این رژیم برای مقابله با ناوگان آزادی نوار غزه بوده است.
بر اساس این گزارش‌ها، ارتش رژیم صهیونیستی و به‌ویژه نیروی دریایی آن برای مقابله با ناوگان آزادی غزه و ممانعت از ورود آنها به آبهای غزه آماده هستند. در همین راستا، سرلشکر الیعزر مارروم فرمانده نیروی دریایی رژیم صهیونیستی خود بر عملیات مقابله با کاروان کشتی‌های آزادی که به بادهای آسمان نامگذاری شده نظارت خواهد کرد.
بر اساس اطلاعات موجود، مراحل مختلف این عملیات به شرح زیر است:
- مرحله نخست؛ هشدار
- مرحله دوم؛ عملیات تصرف
مرحله سوم؛ بازگرداندن سرنشینان این کشتی‌ها از طریق هوایی به دولت‌های متبوعشان
مرحله چهارم؛ بازداشت مقدماتی و اقدامات قضایی برای اخراج
با توجه به موارد فوق می توان گفت که اسراییل دریک برنامه از پیش تعیین شده تصمیم گرفته بود که ا ز ورود کا روان آزادی به عزه جلوگیری و د رصورت لزوم به آن حمله کند که البته چنین هم شد. اسراییل با متهم کردن کاروان آزدی به حمایت از تروریسم، قصد به راه انداختن جنجال و کمک رسانی به حماس، در هم شکستن محاصره دریایی غزه، تقویت حماس و افزایش قتل و خونریزی، شدت گرفتن عملیات تروریستی و... مدعی شد که تلاش سربازان اسراییلی برای عقب راندن مهاجمان با وسایل ضد شورش بی نتیجه ماند و سربازان که جان خود را در خطر می دیدند به دفاع از خویش پرداختندو بسوی مهاجمان آتش گشودند!.
دوم حمایت آمریکا
حملات صهیونیست ها به غزه و لبنان و اخیرا به کاروان آزادی قطعا بدون حمایت قدرت های بزرگ دنیا ممکن نبود.
بررسی سابقه تاریخی تشکیل دولت اسراییل نشان می دهد که این رژیم از زمان تشکیل تاکنون از حمایت همه جانبه آمریکا و کشورهای غربی برخودار می باشد .
این رژیم که با حمایت همه جانبه انگلستان به وجود آمده بود تا دهه 1950 و اوایل دهه 1960 سوی فرانسه و بریتانیا متمایل بود اما بعد از انتخاب «لوی اشکول» به عنوان نخست‌وزیری در سال 1963 جهت‌گیری به سوی امریکا متمایل گردید. اسرائیل به وسیله مصوبات بی‌شمار مجمع عمومی و شورای امنیت سازمان ملل متحد به خاطر تهاجم به قلمرو همسایگان عرب، بارها محکوم شده است اما این امر نه باعث صدمه رساندن به روابط ایالات متحده - اسرائیل شده است و نه موضع‌گیری غرب را نسبت به موارد تجارتی و فروش اسلحه و تروریسم اسرائیل، تغییر داده است.
اسرائیل در سالهای اخیر بزرگترین دریافت‌کننده کمک‌های نظامی آمریکا بوده است- 2/2 میلیارد دلار در سال 1976. از آن به بعد با کمی تغییر این سطح کمک حفظ شده است. این مقدار نیمی از مجموع کمک ایالات متحده به تمام کشورهای جهان است در حالی که اسرائیل 1/0 درصد از جمعیت جهان را شامل است. بعضی از این کمک‌ها برای سیستم دفاعی اسرائیل حالت بحرانی ندارد. در واقع بخشی و فرعی از صنعت دفاعی اسرائیل است زیرا اسرائیل تولیدکننده و صادرکننده سلاح‌های پیچیده است و یکی از صادرکنندگان اصلی اسلحه می‌باشد. بازارهای اسلحه اسرائیل شامل کشورهائی است که ایالات متحده به عنوان بخشی از سیاست خارجی خود از آنها حمایت می‌کند اما نمی‌تواند به طور مستقیم به آنها اسلحه صادر کند مانند ؛ آفریقای جنوبی، شیلی، گواتمالا، ال سالوادور، آرژانتین.
کاملاً مشخص است که در میان کشورهای غرب، ایالات متحده حامی اصلی اسرائیل است. این امر تا حدی به دلیل سیاست داخلی است، 70 درصد یهودیان آمریکا که 7/2 درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند در 16 شهر از شش ایالت کالیفرنیا، نیویورک، پنسیلوانیا، ایلینوئیز، اوهایو و فلوریدا با 181 رأی انتخاباتی متمرکز شده‌اند و 270 رأی انتخاباتی جهت انتخاب رئیس جمهور ایالات متحده لازم است.
اشاره به این نکته در همین جا ضروری است که بیشتر مهاجران یهود اروپایی به آمریکا متعلق به طبقات مرفه و تحصیل کرده بودند و با دراختیار داشتن این پشتوانه توانستند عمده جایگاههای بالای اجتماعی و سیاسی کشور آمریکا را در اختیار خود درآورده و عملا هدایت نظام اداری و سیاسی دولت آمریکا را به دست گیرند.هرچند یهودیان به عنوان یک گروه اقلیت مهاجر به آمریکا در کنار مهاجرانی از آلمان، ایرلند، ایتالیا، لهستان، چک، لیتوانی و... بودند اما همین اقلیت کوچک به سرعت توانست نبض اقتصاد و سیاست آمریکا را در اختیار خود گرفته و قوانین این کشور را با توجه به منافع خود تامین کند.
این دلایل فوق باعث گردید که امریکا در تمام این سال ها از حمایت بی قید و شرط آمریکا برخودار باشد و د رهر حادثه ای از اسراییل حمایت کند .
به عنوان نمونه هیلاری کلیمتون بعد از دیدار با وزیر امور خارجه رومانی درخصوص حمله به کاروان آزادی گفت: تمام کسانی که در حمله اسرائیل به کاروان کشتی‌های کمک‌رسان به نوار غزه دست داشته‌اند باید با دقت پاسخگو باشند.
باراک اوباما بعد ا ز یک سکوت طولانی فقط به اظهار تاسف بسنده کرد
همین موضوع گیری های مقامات ایالات د رحادثه اخیر و د یگر حوداث است که در روزنامه ایندیپندت چاپ انگلیسی در مقاله‌ای به قلم رابرت فیسک روزنامه‌نگار مشهور، می نویسد زیاد در این خصوص فکر نکنید. بیانیه صادر شده از کاخ سفید پاسخ این سوال را داده است . دولت باراک اوباما [رئیس جمهوری آمریکا] اعلام کرد که برای بررسی و روشن شدن ابهامات این حادثه تاسف‌بار اقدام می‌کند و حتی یک کلمه هم در محکومیت اسرائیل سخنی نگفت.
ابوشریف نماینده جهاد اسلامی د رتهران شکی نیست که حمایت آشکار آمریکا و اروپا از اسراییل، گستاخی این رژیم را تا بدین مرحله رساند که به کشتی های حامل کمک های بشردوستانه به مردم محاصره شده غزه، حمله کند.
شبکه العربیه به قلم مروان بشاره در مقاله ای تحلیلی می نویسد:، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی قرار است تا فردا (سه‌شنبه) با اوباما دیدار کند و باید دید که رئیس‌جمهور آمریکا چه احساسی خواهد داشت که بعد از این واقعه، شانه به شانه نخست‌وزیر این رژیم بایستد و عکس بگیرد.

ضعف سازمان ملل
یکی از عوامل مهمی که سبب جسارت اسراییل برای حمله به کاروان آزادی شد ناکارآمدی سازمان در تصویب قطعنامه ای الزام آور برای توقف جنایات اسراییل شود یکی از این علت ها حمایت همه جانبه ایالات متحده با استفاده حق وتو می باشد که سبب گردیده عملا تمام قطعنامه هایی که علیه اسراییل به تصویب رسیده بی نتیجه بماند.
این قطعنامه ها عبارتند از:
1ـ قطعنامه‌ تقسیم‌ فلسطین‌ و بین‌ المللی‌ اعلام‌ شدن‌ بیت‌ المقدس‌ درسال‌ 1947.
2ـ قطعنامه های 101، 106، 111، 127، 162، 171، 228، 237، 242، 248، 251، 252، 256، 259، 262، 265، 267، 270، 271، 276، 279، 298، 313، 316، 317، 332، 337، 338، 425، 427، 444، 446، 450، 452، 467، 465، 469، 471، 476، 478، 484، 487، 497، 498، 501، 509، 517، 518، 592، 605، 607، 608، 636، 672، 673، 681، 694، 726، می باشد.
حتی یک تاریخ‌نگار اسرائیلی از مدارکی که نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی در سال 1947 به نمایندگان سازمان ملل برای تصویب قطعنامه تقسیم فلسطین رشوه داده است، پرده برداشت. بنی موریس تاریخ‌نگار اسرائیلی، در گفت‌وگو با روزنامه یدیعوت آحارونوت اظهار داشت:‌ در کتاب خود با نام 1948 - تاریخ اولین جنگ بین اعراب و اسرائیل، مدارکی منتشر کرده‌ام که نشان می‌دهد نمایندگان سازمان ملل از اسرائیل رشوه گرفته‌اند تا در تاریخ 29 نوامبر 1947 به قطعنامه 181 در خصوص تقسیم فلسطین که به موجب آن 55 درصد از فلسطین به یهودیان داده می‌شود و قدس بین المللی می‌شود، رای دهند. در اینخصوص شبکه العربیه نیز د رتحلیلی از حمله صهیونیست ها به کاروان ازادی می نویسد: جامعه بین‌المللی هر زمان که آمریکا و هم‌پیمانان غربی‌اش موافق باشند، عمل خواهد کرد. مثلا قطعنامه‌های علیه ایران تصویب می‌شود اما قطعنامه‌های مشابه در مورد اسرائیل وتو می‌شود.
ظهور یک جامعه بین‌المللی مدنی متعهد به اقدام برای شکست حصر غزه، نتیجه ناکارآمدی جامعه بین‌المللی غیررسمی است که کاری جز صدور قطعنامه‌های سازمان ملل متحد و محکوم کردن از پیش نبرده است.
کابوس اسرائیل دارد به حقیقت می‌پیوندد؛ جامعه بین‌المللی مدنی به تکاپو افتاده است، همان‌طور که برای برچیدن رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی به جنب و جوش افتاده بود.
این گونه است اسراییل با اطمینان از بی نتیجه بودن قطعنامه ها و بیانیه های سازمان ملل به حملات خود ادامه می دهد کما اینکه بعد از حمله به کاروان ازادی شورای امنیت سازمان ملل فقط بیانیه ای غیر الزام آور در اینخصوص صاد رکرد
و.....
موضع کشورهای عرب
روابط پنهان و آشکار دولت های عرب با رژیم صهیونیستی سبب گردید تا آنها در قبال جنایات رژیم صهیونیستی فلسطین و لبنان بعضا مواضع ضعیف یا هماهنگ اسراییل اتخاذ کنند مساله ای که بسیاری از صاحبنظران و رسانه های مختلف بر آن صحه گذاشته اند.
در اینخصوص دیوید ارتسی، معاون صادرات رژیم صهیونیستی گفت: کالای اسرائیلی به تمامی جهان صادر می‌شود و تنها ایران، سوریه و لبنان از عرضه کالای اسرائیلی دربازارهای خود خودداری می‌کنند.
وی گفت: تحریم تجاری اسرائیل وجود خارجی ندارد؛ تنها ایرانی‌های سرکش، سوریه و لبنان کالای اسرائیلی را تحریم کرده‌اند و ما نیز متقابلا آنها را تحریم کرده‌ایم.
«ارتسی» افزود: با همه کشورهای اسلامی حتی عربستان! با واسطه‌ها، روابط تجاری داریم و در کشورهای منطقه، بیشترین حجم کالا را به عراق می‌‌فرستیم!
وی افشا کرد: برخی کشورها با خرید کالای اسرائیلی و پاک کردن واژه «Made in Israel» و نوشتن واژه «Made in Jordan » دوباره آن را به دیگر کشورها صادر می‌کنند و البته همگان می‌دانند صاحب خانه اصلی کیست!
او در بخش دیگری از این گفت‌وگو ادامه داد: اسرائیلی‌ها به راحتی با گذرنامه اسرائیلی به کشورهای اسلامی سفر می‌کنند و من شخصا به بسیاری از کشورهای اسلامی چون مراکش، اندونزی و مالزی سفر کرده و این هفته نیز از یک مقام تجاری یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس دعوتنامه‌ای دریافت داشته‌ام که برای دیدار از یک نمایشگاه بین‌المللی به آن کشور بروم.
اظهار نظر نویسندگان عرب د رخصوص موضع کشورهای اعراب در قبال غزه
همین روابط پنهان و آشکار دولت های عرب با رژیم صهیونیستی سبب شد که در جنگ 21 روزه غزه کشورهای عرب مواضع بسیار ضعیفی در قبال رژیم صهیونیستی بگیرند.
در این زمینه صباح زیاره الموسوی از نشریه المبادره العراقیه با اشاره به اینکه حکام عرب اقدامی را که از آنها انتظار می رفت، اتخاذ نکرده اند، می گوید: نظام های عربی طبق معمول به سیاست «افتادن به پای اربابان امریکایی و صهیونیست» خود ادامه می دهند و خفت و خواری بیشتری را برای خود می خرند و داوطلبانه در رده پایین ترین مزدوران قرار گرفته اند.
این روزنامه نگار عراقی می افزاید: حکام عرب از این که «خائن درجه یک» هستند، احساس خوشبختی می کنند، بنابراین ملت های عربی چاره ای جز انقلاب مردمی ندارند.
سوار الدمشقی نویسنده سوری نیز با اشاره به انتظاراتی که از ابوالغیط و غیرابوالغیط برای پیدا کردن راه حل حوادث غزه می رود، گفت: مگر وی برای اجرای چنین کشتارهایی چراغ سبز نشان نداده است، پس برای چه از «دیپلماسی احمق ها» که تمام هم و غم آن حفظ حکومت و ادامه سرقت ثروت کشورهای شان است انتظار راه حل داریم.
کلوویس مقصود نویسنده لبنانی و نماینده سابق این کشور در سازمان ملل، کشتار غزه را آزمایشی برای اراده اعراب دانسته و افزوده است: کشورهای عربی باید هماهنگ با یکدیگر همه روابط دیپلماتیک مستقیم و غیرمستقیم خود را با اسرائیل قطع کنند در غیر این صورت اگر تجاوزات اسرائیل هزینه ای برای آن نداشته باشد، صرف محکوم کردن اقدامات این رژیم فقط باعث افزایش فاصله بین حکومت های عرب و ملت های عربی می شود.
علی الخشیبان کارشناس سیاسی سعودی نیز به نوبه خود با اشاره ای گذرا به تاریخچه شکل گیری اسرائیل گفته است:
اعراب در 61سال گذشته هیچ گاه موضع متحدی در قبال اسرائیل و اشغال سرزمین فلسطین نداشته اند؛ اگر موضع گیری اعراب صرفا به محکوم کردن جنایات اسرائیل محدود شود دیگر نیازی به دیپلماسی عربی نیست و این دیدگاه نیز اشتباه است که گمان شود مسئله فلسطین فقط از راه جنگ حل شدنی است.
مهیب عواد عضو شورای قانون گذاری فلسطین هم معتقد است: تجارب طولانی دهه های گذشته به ما نشان داده است که نباید خیلی به دیپلماسی عربی دل خوش کنیم.
به نظر عواد، هیچ تغییری در این دیپلماسی روی نداده است که باعث شود ما را به توانایی آن برای اتخاذ تصمیمات موثر و با ارزش سیاسی برای متوقف کردن تجاوزات پی در پی اسرائیل دلگرم کند.
ابوشریف نماینده جنبش جهاد اسلامی در تهران: فلسطینیان هرگز به دولت های حاکم در کشورهای عربی امید نبسته اند چون معتقدند که رژیم های عربی با سکوت اختیار کردن در برابر این جنایات و همچنین پذیرش محاصره غزه، همدست رژیم اشغالگر هستند
رسانه ها و مواضع کشورهای عرب د رخصوص حمله به کاروان آزادی
روزنامه «القبس» چاپ کویت، در یادداشتی نوشت: سران محترم! منطقه عربی از سخنان پرطمطراق و دهان پرکن پرهیز کنند و بر دهان سران جنایتکار اسرائیل بکوبند.
«السیاسة» کویت نیز که از رسانه‌های خط مقدم سازش است، در موضعی گوناگون نوشت: دیگر چه اتفاقی باید رخ بدهد تا اعراب چهره واقعی اسرائیل را بفهمند و درک کنند؟ عزاداری و محکوم کردن و مرگ گفتن و... اکنون دیگر اثری ندارد؛ باید ریشه این شجره خبیثه را از منطقه برکند.
روزنامه «الزمان»، چاپ همزمان بغداد و لندن نوشت: کشتار کمک کنندگان به مردم غزه به دست نامشروع‌ترین رژیم‌های سیاسی جهان برای همیشه تکلیف اعراب با اسرائیل را روشن کرد.
روزنامه کویتی «الرای العام» نیز با درج یادداشتی با نام «صمتنا ... سوطنا» ـ سکوت ما ... شلاق ماست ـ نوشت: داستان دزدان دریایی را فراموش کنیم... دشمنی و رجزخوانی را پایان دهیم... آزادی و انسانیت را دفن کنیم. ای اعراب؛ شما را چه شده؟ چرا سکوت ؟ چرا خاموش شده‌اید تا اسرائیل را که همه آزادگان جهان آن را دشمن و جنایتکار می‌دانند، بر مقدرات ما حکم برانند و بر سفره‌های خون عزیزان ما باده سرمستی بنوشند؛
روزنامه انگلیسی ایندیپندت: این روزنامه انگلیسی همچنین با انتقاد شدید از سران دولت‌های عربی، سکوت آنان را محکوم کرد و نوشت: سران عرب بزدل‌تر از آن هستند که به نجات امدادرسانان اقدام و کمکی کنند.
پیامدهای حمله
اشتباه مسلم اسراییل در حمله به کاروان آزادی باعث جریحه دا رشدن عواطف احساسات افکار عمومی گردید و باعث بی اعتبا رگشتن بیشتر در چشم ملت های مسلمان شد. این حادثه یکی از نمونه های آشکار این مسئله است که اسرائیل همواره تلاش می کند با توسل به نیروی نظامی مسائل را حل کند.
اما بی تردید اسرائیل این بار با عواقب بسیار سنگینی مواجه خواهد شد .تمام جهان این اقدام اسرائیل را محکوم می کند. این مسئله موجب انزوای بیشتر اسرائیل در جهان خواهد شد.
پیامدهای حمله به کاروان آزادی:
اول: این حادثه همدستی رسمی عربی با محاصره غزه را رسوا کرد و به عملیات سرپوش گذاشتن و سکوت خبری و گمراه کردن رسانه‌ای آنها پایان داد. این اقدام آرمان فلسطین را به صورت کلی و نه تنها در زمینه محاصره غزه به صدر حوادث جهان بازگرداند.
دوم: این حادثه ابعاد و واکنش‌های انسانی در محکومیت و رد این اقدام هیولا مآبانه اسرائیل در مقابله با تعدادی انسان بی‌گناه را نشان داد و این واکنش‌ها فاش کردند که نظام‌های رسمی عربی بویژه آنهایی که پیمان صلح با رژیم صهیونیستی امضا کرده‌اند، به مصیبت‌های محاصره شدگان و شهدای فلسطینی که برای جلب توجه جهانیان به این مصیبت‌ها شهید شده‌اند، اهمیتی نمی‌دهند.
به عنوان مثال اردن و مصر مانند کشورهایی مثل سوئد و نروژ و اسپانیا تنها به احضار سفیر رژیم صهیونیستی در امان و قاهره اکتفا کردند.
سوم: برای اولین بار آشتی فلسطینی در این حادثه نزدیک‌تر از هر زمان دیگری مشاهده شد، تشکیلات خودگردان در رام‌الله این کشتار صهیونیست‌ها را محکوم کرده و سه روز عزای عمومی در کرانه باختری اعلام کرد، این تشکیلات همچنین خواستار برگزاری فوری نشست اتحادیه عرب و شورای امنیت سازمان ملل متحد شد، این یک آشتی واقعی است که ممکن است در مسیر و روند مقاومت به دست‌ آید، نه در روند سازش و مذاکرات بیهوده.
چهارم: کشتار و جنایت رژیم صهیونیستی در این حادثه این رژیم را تا حد دزدان دریایی پایین‌ آورد، با این تفاوت که دزدان دریایی دیگر نماینده حکومتی نیستند که ادعا می‌کند دموکرات‌ترین حکومت در منطقه و فرستاده ارزش‌های متمدنانه غرب در آن است.
علاوه بر اینها این دزدان خود را در معرض قتل و در بهترین حالت‌ها در معرض ایستادن در مقابل دادگاه‌های غربی به عنوان جنایتکار جنگی قرار می‌دهند.
پنجم:، این جنایت خونین موضع اسرائیل را مقابل ایران تضعیف می‌کند چرا که به تمام دنیا نشان داد که این اسرائیل است که امنیت و صلح جهانی را مورد تهدید قرار داده و یکی پس از دیگری جنایت‌های ضدبشری را مرتکب می‌شود، نه ایران.
ششم: واکنش دولت‌های انگلیس و آمریکا در این حادثه بسیار خجالت‌آور بود و لکه ننگی برای این کشورها به شمار می‌رود،
هفتم: داوطلبانی که در روی کشتی ترکیه‌ای مرمره حضور داشتند و بیشترشان از نمایندگان مجلس و سیاستمداران و اعضای سازمان‌های انسانی بودند، شجاعت کم‌نظیری را از خود نشان دادند و به همین علت باید به آنها تبریک گفت.‌ آنها تسلیم شدن در برابر کماندوهای اسرائیلی را که به کشتی‌هایشان یورش برده بودند، رد کردند و با مردانگی در برابر این نظامیان ایستادند. آنها از خود و کرامت انسانی خودشان دفاع کردند و در معرض شهادت قرار گرفتند.
هشتم: اراده از تمام سلاح‌های پیشرفته کنونی قوی‌تر است و مقاومت در تمام اشکال آن در مواجهه با خودکامگی‌ها و غرور افرادی که به قوانین و منشورهای بین‌المللی احترام نمی‌گذارند، بهترین راه برای تحقق اهداف در زمینه‌ آزادی و استقلال و عدالت است.
نهم: شمارش معکوس برای فروپاشی رژیم نژادپرست و منفور اسرائیل را آغاز کرد، از سوی دیگر این اقدام، تاریخی برای رشد قدرت ملی عربی و اسلامی بود که رژیم‌های همدست با اسرائیل و ناتوانی و انفعال آنها را پشت سر گذاشته و همه را پشت سر آرمان‌های حق و عدالت متحد خواهد کرد.
نویسنده: ذبیح الله - تجری غریب آبادی